Σκάρτο Τραγούδι
για τον Jackson Pollock
Στη φάρμα με τέσσερα αδέρφια
Άτσαλα ρούχα και βλέμμα στη χλόη καρφωμένο
Ανάμεσα μπρέκφαστ και δείπνο να μελετάει
Τις ποικίλες αναδιπλώσεις της φύσης
Την άλλη ύλη να δουλεύει και να λειτουργεί
Με όραση ειδικευμένη στο ανεπαίσθητο
Κι ένα τσιγάρο να φωσφορίζει στ’ ωραίο στόμα του
Προσπέρασε τ’ αδέρφια του με ντρίπλες
Και άυπνο σώμα να δουλεύει στον καμβά
Χορεύοντας ινδιάνικο ζεϊμπέκικο την απορία του
Για το πιο έσω γεγονός
Και τη λαλιά της κάθε απόχρωσης
Με μπίρα και ουίσκι και καπνό ντοπαρισμένος
Ξεγέλασε του χρόνου που κυλάει το τραγούδι
Είχε φάει κι είχε πιει
Κι είχε κορέσει εκατό εγκόσμιες απάτες
Κι είχε το βρόντο ακούσει σουρωμένος
Από χίλιες απρόοπτες θύελλες
Κι είχε χωρέσει ο νους του
Ποδοβολητό διαμπερές από πρόσκαιρη εκατόμβη
Και πόνεσε η σάρκα του κατόπιν
Κι έζησε τη χλαλοή
Το κάθε χθόνιο σκίρτημα
Σε εικόνα μεταμόρφωσε
Και νεύμα ειμαρμένης άφευκτης
Το ’κανε ρυθμό και χρώμα
Ήταν με τους φίλους του καλός
Κι ας σπίλωνε τις φίλες του
Στου ζύθου το βυθό λαχταρούσε μεταμέλεια
Κι ήταν γιορτή ακόμα
Κι η πιο ζόρικη κλαυτή απολογία
Ξεγέλασε της Lee τη θαλπωρή
Με κόβερντιπλ και Olds βαβούρα
Αφού πρώτα λιγώθηκε στης Ruth το όμορφο κορμί
Ήταν κι η Edith μέσα
Και σκοτώθηκε
Ο κάθε ημίθεος σαν φεύγει
Παίρνει βροντή βροτής μαζί του
Θυσία σαν τους αρχαίους μύστες
Σαν τα τοτέμ που αγάπησε
Και αίμα αθώο να παρηγορεί
Και να δουλεύει σαν υπόμνηση
Μιας δόξας που τρελάθηκε
Που οι δαίμονες τη φθόνησαν
Μπαμπασάκης
Βερολίνο, 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου