Εκεί κειτόμουν.Στο πάρκινγκ του πρώτου Νεκροταφείου θα περνούσα τα τελευταία μου λεφτά.
Γιατι το καταλάβαινα ,ήταν η ώρα μου.Και μόνη συντροφιά στο γέλιο ήταν αυτός ο χοντροσαλίγκαρος
που βάδιζε πάνω στην άκρη της γραμμής.Ποτέ δεν πείραξα ούτε έναν,ποτέ, στην ψυχή μου.Και σαν
να είχε έρθει να ανταποδώσει εκείνο το χάραμα... ́Ολους τους άλλους όμως τους είχα πειράξει....
Και εκεί κειτόμουν στο άδειο πάρκινγκ του πρώτου νεκροταφείου...απέναντι απ ́το Half Note..
Άκουγα ακόμα τον John Coltrane να σιγοτραγουδά στις ψυχές που μαζεμένες πάνω στην μάντρα
τον περίμεναν υπομονετικά να τους διασκεδάσει κάθε βράδυ...Τα φύλλα σκόρπιζαν απ' τ'αεράκι
που 'σκιζε τα μάρμαρα κι έφτανε φουριόζο μέσα στην αλέα και πάγωνε, έστω για λίφο τις πληγές μου.
Ας ήταν και για λίγο..Ακόμα ανάπνεγα..Ήθελα να δω το φως πριν πεθάνω, να μην φύγω σαν το σκυλί
μες το μαύρο σκοτάδι μόνος.. Τουλάχιστο ο χοντροσάλιαγκας ήταν εκεί για συμπαράσταση. Δεν έφυγε ποτέ.
Κάπου κάπου του έριχνα καμια ματιά μα αυτός ασάλευτος σαν από παλιά με περίμενε...
Και ήρθε και κοίταγα ψηλά και ́βλεπα δέντρα και κλαδιά να με περνάνε στα δικά τους τα
φτερά στην αγκαλιά εκει ζεστά που είναι ...
Και ήρθε σαν ξανά ποτέ δεν ξέχασε και βρήκε πάλι ..Θα φύγω τώρα μα στο μυαλό να μ’εχεις
που την στιγμή και πάγωσα σαν βγήκε ..
Και ήρθε και κοίταγα μακριά σαν να ́ταν πράγματα γνωστά και άγρια συνάμα ..
Οι σκιές κατέβαιναν τον γλιτσερό δρόμο του Μετς..Μαρμαρωμένα κορμιά,μάτια,χέρια,
παρατημένα λείψανα κοιτούσαν λυπημένα στο κρύο αφημένα ,τα παιδιά..
Φωνές και πάλι στα στενά σαν να ρθ ́ η ώρα για βαρκάδα και χαρούν μες στα νερά.
Η βρόχα έφυγε και πάμε όλοι στα ρηχά να πούμε γεια με δάκρυα στα μάτια...
Γιάννης Κ. Χαριτίδης
Αθήνα 2011
